2001-2008 Antandros Nekropolisi kazıları, nekropol alanının MÖ. 8. Yüzyılın sonundan MÖ. 1. yüzyıla kadar kesintisiz kullanıldığını ortaya koymuştur. Mezarlarda inhumasyon ve kremasyon olmak üzere iki gömü tipi görülmektedir. Mezar tipleri ise lahit, kiremit, basit toprak, pithos mezarlar, piramidal mezar yapıları ve sunak biçiminde inşa edilmiş mezarlardan oluşmaktadır. Bu mezarlar ait oldukları döneme göre farklılıklar göstermektedir.

Antandros Nekropolisi’ndeki bazı mezarlara ölüyle birlikte sikke bırakıldığı tespit edilmiştir. Antik Yunan ölü gömme adetlerine bakıldığında, mezara sikke bırakma geleneğinin yer altı dünyasına yapılacak yolculuk ile ilgili olduğu anlaşılmaktadır. Mezarlarda bulunan sikkeler birçok araştırmacı tarafından ölüyü Styks nehrinden geçiren Kayıkçı Kharon’un ücreti olarak yorumlanmaktadır.

Özellikle M.Ö. 5 yüzyıl boyunca üretilen ve cenaze ile ilişkili olan beyaz lekythoslar üzerinde, genellikle ölüleri kayığına almakta olan Kharon tasvirleri yer almaktadır. Sikke kontekstli en erken Yunan mezarı Korinth Kuzey Nekropolisi’nde bulunmuştur ve M.Ö. 5. yüzyılın 2. çeyreğine aittir. Antandros Nekropolisi’ndeki en erken sikke buluntulu mezar ise M.Ö. 430 yılı civarına tarihlenmektedir. Dolayısıyla bu geleneğin Antandros ve Kıta Yunanistan’da aynı dönemde uygulanmaya başladığını söylemek mümkündür.

Bu çalışmanın konusu olan sikke kontekstli mezarlar, kremasyon ve inhumasyon gömüler olmak üzere iki başlık altında incelenmiştir. Kremasyon mezarların tamamı Hellenistik Döneme, İnhumasyon mezarlar ise 1 tane Klasik ve 1 tane Roma dönemine ait mezar dışında Hellenistik döneme tarihlenmiştir.
Antandros Nekropolisi’nde kadın, erkek, erişkin, çocuk ve köpek mezarlarında sikke ele geçmiştir. Bu da sikke bırakma geleneğinin ölen kişinin cinsiyeti, yaşı gibi özellikleriyle bir ilgisi olmadığını göstermektedir.

Sikke buluntusu olan mezarların tüm nekropolis içinde oranı % 13’tür. Bu veriye dayanılarak, sikke bırakma geleneğinin Antandros’da çok popüler bir uygulama olmadığını söylemek mümkündür. Olasılıkla toplumun batıl inancı güçlü olan kesiminin sürdürdüğü bir gelenektir.